Stukkie fietsen naar Hypolytushoeverweg

Alles is relatief. Wat voor mij een bevestiging is dat mijn knieen op de goede weg zijn om zorgeloos te kunnen fietsen, is voor een ander een dagelijks of wekelijks trainingsrondje. Gelukkig ben ik zonder deze gedachte woensdag op stap gegaan. Van te voren met OSMAND en Geocaching.com een route naar de natuurkampeerplaats in Slootdorp gemaakt. De route liep dus ongeveer over Alkmaar en 3 geocaches die onderweg opgepikt werden. Het voordeel van de geocaches was voor mij dat ik niet als een blind paard in een zo snel mogelijke tijd naar mijn bestemming scheurde. Nu werd ik gedwongen om af en toe te stoppen en mijn lijf even te checken op pijntjes.

Slechte reparatie en vervelende stekelpolyester

En om 11 uur ging ik. Het eerste stuk was mij natuurlijk bekend. Echter op de dijk naar de Woude had ik een lekke band. Een piepklein gaatje. Nu had ik snel mijn reserve band kunnen omleggen. Maar aangezien onthaasten een doel van de dag was, ben ik op mijn dooie akkertje het gaatje gaan plakken en de nieuwe band er om gaan leggen. Sowieso een ontspannen gedachte, want dinsdag had ik ook al zo’n mysterieuze lekke band aan de binnenkant van de band. Ik vermoed dat het polyester plaatje wat er door velomobiel.nl als reparatie aan de binnenkant van de wielkast is opgelegd de reden is. Deze laat namelijk los en is niet mooi afgeschuurd. Wat vervelende prikjes in de band zou kunnen geven. In ieder geval met ducttape enigszins glad gemaakt en hup weer verder. Zodoende doe ik over de eerste 10 kilometer een uur en een kwartier. De 30 kilometer daarna gaat in dezelfde tijd inclusief een geocache, op een plek waar ik natuurlijk net niet goed voor stond. Je kent het wel. Op nog geen 5 meter en het besef dat je aan de andere kant van de sloot moet zijn… Maar gevonden.

Huijgen voor Huijgen gemaal of Huijgendijk

En zo kon Huijgen een plaatje maken van zichzelf op de Huijgendijk voor het Huijgengemaal. Dat jullie het weten.

Volgende cache was een kilometertje of 17 verder bij een paar mooie stoomwielen. Even eten en weer verder naar de volgende cache. En dan ben ik er al bijna. Om half 4 rijd ik de camping op en registreer mijn aanwezigheid. En met zo’n 1 nachts vakantie heb je gestoord weinig mee en is de tent maatje grafkist, dus staat in een zucht op. Dat is wat anders dan een De Waard.

Het past allemaal maar net op deze campingplaatsten. 😉

Een half uurtje later zit ik op mijn zitkussentje tegen de Quest aan te bedenken wat ik moet doen. Tjee, verveling! Yes ik kan het. Met deze constatering mijn elektronische vriend in de hand genomen voor Whatsapp en spelletjes.

Ik had precies 70 km afgelegd. Route beweert 66 km, maar die rijdt niet verkeerd en ik wel. Dat kan ik. Ik praat wat met de buren die net aan komen fietsen. Een vader en moeder en een meisje van ongeveer 10 jaar. Ze blijken al 5 dagen ongeveer 70 km per dag te rijden. Het meisje op een kinderfiets zonder versnellingen. Ik vind het knap van haar. En natuurlijk is het eerste wat ze doet vrolijk zingend naar de speeltuin. Vriendjes maken voor een avond.

Nu komt de lastige vraag waar ik ga eten. Google geeft geen uitkomst en maakt mijn keuze alleen maar ingewikkeld. Dus maak ik het leven simpel. Om een uurtje of half zes rijd ik naar Den Oever. En laat mij verassen. En dan is de oplossing simpel. Want wat eet je bij een vissersdorp als Den Oever? Juist. Portie Lekkerbek met Patat en een obligaat bakkie sla. Precies het type menu wat bij deze vakantie en het dorp past. Simpel, voedzaam en vettig.

Tijdritwielrenners kijken op de Afsluitdijk

Tijdens het zoeken naar een eettent, kwam ik op een parkeerplaats een paar tijdwielrenners tegen, die zich uitgebreid voorbereiden. He, die is ook mooi zijn een van hun enthousiast. Doe je ook mee, we gaan naar Breezanddijk en terug. Starten elke minuut. Jij bent weer eens wat anders. Bellen gingen rinkelen in mijn hoofd. Mijn oude “kom maar op” streed om de nuchtere “mooi niet” gedachte. Gelukkig won de laatste en reed ik weg. Maar een gratis wedstrijd zien met veel zijwind op de dijk liet ik mij niet ontnemen, dus reed ik na het eten naar het beeld van Cornelis Lely en wachtte samen met een verkeersregelaar voor de tijdrit, rustig af.

En die tijdrijders weten zich te soigneren hoor. Dure fietsen, snelle helmen, dichte wielen, carbon spaken. Het reed allemaal voorbij. Maar ook nuchterheid en broederlijk meedoen en aanmoedigen. En dat elke maand met zo’n 30 mensen. Daar kunnen wij ligfietsers nog wat van leren. We zouden kunnen beginnen door mee te doen. We zijn van harte welkom, dat is wel duidelijk!

Het weer betrok en mensen zien zweten en steunen is leuk, maar regen is alleen leuk in de fiets. Dus maar weer terug. Maar nu had ik “toevallig” nog een Geocache bij een mooie rode oude vuurtoren gezien aan het begin van de dijk. En ach, je staat daar toch droog.

Onderwijl kwamen de tijdrijders die klaar waren met hun 30 km tijdrit terug en morrend reden ze in de regen naar de parkeerplaats. Ik voelde me een labrador die zich verwonderd afvraagt waar ze zo moeilijk over doen. In een velomobiel met kapje en een goed sluitende pet (gekocht bij Scapino voor 5 euro) heb je bijna geen last van de regen.

Terug op de kampeerplaats blijk ik die dag 95 kilometer gereden te hebben. Wow! De wow is niet zozeer voor de afstand. Maar zonder noemenswaardige pijn, zonder kwaaltjes die me dwingen om te stoppen is dat een onwijs fijn gevoel. Een overwinninkje op jarenlang knieleed.

De twitteraars helpen mij de dag door en George maakt zich zorgen. Hij heeft hetzelfde Aldi tentje als ik en weet hoe goed het tegen regen kan. Ik mag nog net blijven. Ik vraag of hij in de buurt woont. Dat blijkt nog geen 5 km van de kampeerplaats te zijn. En we maken een afspraak voor de volgende dag.

Slapen gaat goed na gedane arbeid, alleen is het jammer dat het oude opblaasmatje geen ruwe onderkant heeft. Dus schuif ik de hele tent door en word af en toe wakker omdat ik half op tentbodem lig. Om 7 uur ’s ochtends ben ik er klaar mee en stap uit mijn tent. Nou ja, ik schuif mij er creatief uit. Ik geniet van de rust. Met veel getreuzel en zinloos geloop ben ik toch echt om 9 uur klaar. Rondje camping doen dan maar. Even een mooie buizerd dichtbij gespot en dan toch maar aan George gevraagd of ik iets eerder bij hem mag komen.

George en zijn hok vol verrassingen.

George heeft een mooi huisje met een grote schuur. In die schuur is 1 helft om te knutselen en de andere helft voor zijn Quest. Die staat daar dan ook op een in hoogte verstelbare werkbank te glimmen en te pronken. En daarnaast een hoeveelheid spulletjes om zijn Quest nog aangenamer en handiger te maken. Quest 1 is duidelijk de oude oma zonder geld voor cosmetisch chirurgie. Het eventjes langskomen duurt natuurlijk veel langer dan in gedachte gepland. En we hadden wel de hele dag kunnen praten, overleggen en praten over ligfietsen en het leven. Maar er moet nog gefietst worden vandaag. Maar ook dan duurt het nog even. Ik zet met zijn gereedschap mijn veerpoot iets strakker en George knutselt in 5 minuten een heel mooi viziertje voor mijn fiets. Hij propt bovendien een vierkante meter lexaan in mijn fiets. En daar is toch enige bewondering voor de bagageruimte van de oude 20 inch Quest. Dat is met dat grote achterwiel minder geworden. En ik heb het nou net niet nodig…

George zucht en kijkt nog eens naar mijn fiets. “Mijn vingers jeuken als ik die fiets zie”. Hij wrijft over de neus van de Quest en kijkt erin. Ik maak dat ik weg kom. 😉 Ik word vrolijk uitgezwaaid en de goede weg gewezen.

Tuut tuut, Medemblik

Mijn plan is om langs de dijk richting Medemblik te rijden en daar te besluiten of ik naar Hoorn of de dijk nog even volg richting Enkhuizen. In Medemblik is het een drukte van belang met toeristen en ik bekijk de stoomtrein. Daarna rijd ik verder. Het wordt warm en ik zoek een geocache bij het Stoommuseum. Maar helaas laat mijn GPS van mijn mobiel me in de steek als ik nauwkeurig probeer te kijken. Ik besluit verstandig te doen en naar Hoorn te rijden. Mooie rechte wegen hebben ze in Noord Holland. Enige vervelende zijn de heggetjes tussen fietspad en de weg. Flink oppassen geblazen. De auto’s zien je niet. Fietsers horen je trouwens niet aankomen. Ook al toeter en roep je. Ach, geduld. We waren toch aan het onthaasten?

Even rusten bij een monument op de dijk bij Hoorn.

Door Hoorn (qua fietsen het Lelystad van Noord Holland, wat een doolhof), bij een tweede geocache poging van de dag. Wederom weigert mijn gps exact te worden. Routeren met OSMAND gaat goet, maar zodra je stil staat of te traag, raakt het de weg kwijt. Gisteren geen last van gehad en ik heb geen zin om dit op te lossen. Een reboot was waarschijnlijk voldoende. Maar ja… Nummer 3 laat ik dan ook voor wat het is.

Egelskop. Als ik de geocache niet kan vinden, dan in ieder geval een mooi plantje.

Edam lonkt. Zal ik dat nog doen? Nee, ik ben een wijs man. Ik volg de borden Purmerend. Langs Beets en Zwaag over de dijk rijd ik rustig met mijn standaard gangetje van 30,31 km/h naar huis. Het idee dat ik een wielrenner nog kan inhalen met 34 op de Zuiderweg, doet me goed.

Thuis aangekomen klim ik tevreden uit mijn fiets. Ik voel mijn bilspieren. Die spieren hebben hun corrigerende werk redelijk goed gedaan. Ik voel mijn pezen aan de binnenkant van mijn knie. Die hebben het gehouden. Ik voel mijn knieën absoluut niet. En dat is bizar fijn om niet te voelen.

De ODO van mijn teller staat op 158 km en nog wat. Waarschijnlijk is dit een paar kilometer meer, want ik tikte een paar keer tegen de start stop knop. Ik ruim het spul op. Hang de van condens vochtige tent op en ga douchen. Het was mooi. Waar zal ik de volgende keer naar toe gaan?

Dit nam ik mee terug…

—