Tocht heen
Het was een vochtig weertje, maar regen kwam er niet. De hele tocht en zelfs toen ik in de avond naar de Ben B reed geen druppel op mijn hoofd gehad. Wel waren de straten nat en vol met bladeren en op de Ibisweg en Vogelweg vol met takken.
In de ochtend reed ik iets na tienen uit Zaandam. De tips van de Noordhollandse liggers had ik ongeveer in een route in OSMAND gezet. Maar OSMAND heeft een nogal bijzondere manier om die punten te verbinden. Zo is bij de instelling “makkelijk doorfietsen” blijkbaar het fijnste als je elke bocht in de route probeert te pakken. Ik ben dan ook af en toe eigenwijs en kies er dan voor om een afslag over te slaan en door te fietsen. Op bekend terrein zoals Zaandam lukt dat goed. In Amsterdam Noord heb je dan al snel een trappetjes, hekje of een klinker weg op je route. Daarbij is het de week van de opbrekingen. Een aantal fietspaden zijn dicht. Dan kun je er met een smal paadje langs en bid je tot de God van de tegenliggers dat er eventjes geen tegemoet komt.
Maar het goede nieuws was dat ik op de keurige plek uitkwam waar we ook met het rondje Markermeer verzameld hadden. Ik was me een partijtje trots.
Ook bij Muiden is een opbreking waardoor je langs de snelweg het fietspad moet gebruiken. Helaas loopt dat fietspad uiteindelijk toch weer door het centrum heen. Je kan niet overal een voordeel uit pakken.
De brug naar Almere vind ik op een of andere manier altijd heerlijk. Zowel naar boven (flink mee trappen, want de motor vindt heuveltjes niet fijn) als naar beneden. Al had ik graag iets meer uitloopafstand gehad. Nu behoorlijk vol in de remmen. En dat werd nog extra lastig doordat ik vrolijk met bijna dezelfde afstand door gleed. Heel erg niet prettig. En ik begreep het niet. De voorbanden (Conti Speed) hebben over het algemeen goede grip. Daar kom ik later op terug.
Ibisweg
Ook rond Almere een paar opbrekingen (blijkbaar een nationaal erkende week?), maar toch opvallend makkelijk door de stad weten te manoeuvreren met een mooie route door het bos. Als ik iets meer tijd had, was ik er even stil gaan staan of geprobeerd wat vogels te spotten. Maar de afspraak bij Ligfietsshop stond er en ik wilde niet te laat komen.
De Ibisweg is heerlijk. Ik heb een aantal momenten gehad dat ik kilometers lang geen verkeer voor of achter me kon zien. Het druilerige dreigende weer zal daar vast aan bijgedragen hebben. Maar ook auto’s waren schaars. Af en toe een heuveltje en overal Windmolens. En de kop leeg en de blik vooruit. Maar het geluk was door de hierboven genoemde “week van de opbrekingen” van best lange duur, maar eindig. De gehele Knardijk is afgezet (tot 20-oktober) En ook niet over te steken. Geen idee om welke reden. Het hek was te goed afgesloten om te kunnen “negeren”. Dus dat werd terug rijden (oh schande) en omrijden (“ach, nou ja) naar de vogelweg.
Knardijk
De Vogelweg is een minstens even lange weg, maar met fietspad. Dat fietspad hebben ze onder een rij bomen gezet. En het heeft gewaaid en het fietspad heeft geen prioriteit. Dus soms dikke takken en veel bladeren op het fietspad. En soms moet je remmen en dan gleed ik weer. Heel naar.
En ach, dan kom je in Dronten en dan ben je snel bij je bestemming.
Ligfietsshop
Gerrit van de Ligfietsshop moet je altijd even zoeken. Uiteindelijk hoorde ik boven een stem. De winkel was gevuld met dozen, afval, wielen, gereedschap en nog flink wat trikes. Als je de trap op loopt doe je dat voorzichtig want het gereedschap en ander spul ligt daar ook. Gerrit is niet het meest opgeruimde type. Maar wel aardig en weet heel veel van Bafang motoren. De motor had last van chronische Error 32. Daardoor valt hij regelmatig uit. Het had een voordeel. Om de 3 km heb je een stuk wat je op eigen kracht rijdt. zo heb ik rondje Markermeer voor de helft op eigen kracht gereden. Maar het irriteert ook. Dingen moeten gewoon werken. Het kostte Gerrit ongeveer 5 minuten om het euvel te vinden. Het kostte mij een nieuw display. Het had erger gekund. Waarom had ik me ook alweer zo gehaast onderweg? Nu had ik opeens uren over. En kletsen met Gerrit is leuk, maar de man moest nog een stapel wielen spaken. Ik heb één wiel afgekeken. Het is heerlijk om iemand professioneel te zien spaken. Het kost hem 20 minuten. Dan heeft hij ook de spaken op maat gemaakt. Waanzinnig.
Gerrit heeft de inboedel van Nazca, Optima opgekocht. Overal staan dozen met ligfiets inhoud. Hij heeft nog een paar frames van Nazca. En nog heel veel velgen. Op ligfiets.shop is alles te bestellen.
Dus wat doe je met je tijd als je in Dronten bent? Intercitybike natuurlijk! Morgen zie ik velomobiel.nl al, dus ik kan mijn “bedevaartstocht naar het ligfiets Mekka van de wereld” compleet maken.
ICB en Tuna
Een school DF, Tuna en ander spul (achterin zie je nog net een Hilgo)
Zo gezegd zo gedaan.
Daar aangekomen bedenk ik dat zo’n half dakje misschien wel eens leuk zo kunnen zijn. Peter vindt het geen probleem om deze op maat te maken voor een Quest. Ik vind het er al gaaf uitzien en ben al bijna verkocht. Maar helaas is het ding net te laag. Ik zit bijna klem met mijn hoofd. Dat voelt niet prettig. Ik moet vrij mijn hoofd kunnen bewegen. Als ik mijn koptelefoon op heb is dat nog erger. Ik besluit niet eens een proefrit te maken. Helaas kan ik de ICB kas niet spekken.
Al kletsend biedt Peter aan om mij een ritje met de Tuna te maken. Deze wordt op maat gezet (dat gaat heel makkelijk met het stoeltje). Ik krijg nog wat instructie en ik rijd de motregen in. Het eerst wat met opvalt is het gemak waarmee ik optrek tot een slordig 30 km/h. En bij het rondje om ICB heen moet je dat een paar keer doen. Het is gewoon leuk. niet dat stroeve als bij mij Quest, waar je echt even moet gaan zitten om weg te komen.
Verder is het “gewoon een velomobiel” zoals Peter dat zegt. Het stuurt retestrak, bochtenwerk voelt veel meer als een Kart als bij een Quest. Het is volstrekt duidelijk dat sinds 2009 een hoop verbetert is in velomobiel land. Het gewicht is gewoon 12 kg minder dan mijn 36 kg wegende fiets (zonder motor!). Ik vind de fiets ook stil. Ik hoor weinig geruis van ketting door buizen heen of iets dergelijks. Mooi gemaakt heren!
In- en uitstappen schijnt te wennen…. Nu nog een sponsor zoeken voor 10k.
Ontbijt
B en B
In Ketelhaven zit een gemoedelijk B en B. Ze zijn ook vrienden op de fiets. Alles biologisch en uitzicht is geweldig op de knipogende windmolens in de weilanden. Aanrader.
Velomobiel.nl, reparaties en Snoek
In de ochtend na een heerlijk ontbijt naar vm.nl gefietst. Het was beduidend kouder dan gisteren, maar gelukkig nog wel droog.
Daar werd door Theo een inventarisatie gedaan wat er aan klusjes gedaan moest worden. Het is grotendeels elektrische dingen en nog wat met achterwiel. Theo floepte regelmatig in en uit de fiets, om hier een LEDje en daar een draadje te fröbelen. Uiteindelijk was hij klaar. Ik vind het knap hoe hij zijn lange lijf voor een groot gedeelte in de Quest weet te wurmen. En ben ook blij dat hij dat doet.
Slangenman Theo
Ik leerde alhier dat de Continental Speed veel minder grip heeft dan de Continental Urban. Peter en Pieter van ICB hadden al hetzelfde gezegd. Dus dan maar de voorbanden wisselen. Wel iets dikker, maar nog steeds dun genoeg om goed te kunne manoeuvreren. Of hij nog even naar de velgen wilde kijken, vroeg ik terwijl ik de banden wisselde. Nou, dat was een extra klusje erbij. Zo’n 10 nippels werden vervangen door wat grotere en alle spaken (vooral aan de binnenkant) werden aangedraaid.
Leuke vind ik altijd dat je bij velomobiel.nl door de medewerkers wordt bijgeschoold.
Blijkbaar had ik een paar keer naar de Snoek gekeken. Dus ook hier mocht ik een paar rondjes maken. Ook dit vind ik een fantastische fiets. Het in- en uitstappen gaat makkelijk. Omdat de fiets zo laag is, heb je minder heffen nodig. Erg fijn. Het optrekken ging ongeveer even fijn als bij de Tuna. Het viel me op dat de Snoek wel meer ketting lawaai maakt. De buizen (PTFE) zijn duidelijk hoorbaar. Ook deze fiets is ongeveer 10k ….
Proef Snoek
Als laatste kwam Allert langs (die in zijn ultra geheime garage aan de Snoek L aan het werken is) voor het scheurtje in het frame. hij kwam, keek en besloot niet te lassen. Dus Theo mocht zuchtend ( 😉 ) met een stukje aluminium en RVS bouten aan de gang.
Na mijzelf als toetje nog een Ventisit kussen cadeau gedaan te hebben, kon ik weg. Helaas was de stekker van de verlichting overleden, dus dook Theo voor de laatste keer in mijn fiets.
Tocht terug
Het weer was niet uitnodigend. Het piste van de lucht. Niet van die regen die even lekker aanzet en dan klaar, maar zo’n lange zeurderige puber regen.
Vogelweg
Je hebt dan niet erg veel te vertellen. Het was nat en gelukkig niet erg koud. De motor deed het, de lampjes waren nodig. Ik trapte lekker mee. Ik had het stiekem best wel naar mijn zin. De Urban remde wel. En vrij uniek: Zelfs in Amsterdam wist ik de juiste weg te vinden. Na 3 uur en iets van een kwartiertje had ik de 90 km afgelegd en was thuis.
Totaal ongeveer 220 km gereden.
