Het past.
Afgelopen dinsdag gingen we met de fiets op het dak van ons Polootje naar het mekka voor ligfietsend Nederland, Dronten. Nu denken de heren daar er gewoon over als een soort van dagelijks werk. Maar de meeste velomobiel bezitters worden wel degelijk warm als de snoepwinkel genaderd wordt. En voor mij is dat niet anders.
Er stonden 2 zaken op het wensenlijstje. De bult aan de onderkant moest weer heel gemaakt worden. Hier zat een gat van 5 bij 20 cm in, die nodig dicht gemaakt moest worden. Met daarbij nog wat scheuren bij de wielkasten en gaatjes in de bodem. De andere wens is een andere stoel. De orginele stoel was ooit vervangen door een zephyr. Maar ik raak steeds meer overtuigt dat hier wat beperkingen in zitten. De velomobiel zitting nieuwe stijl geeft steun op de plekken die ik wil. Eigenlijk stom dat ik toen wat goedkoopjes voor een andere zitting gekozen heb. Ik wist namelijk al van mijn Kali tijd dat dit een goede zitting is.
Na wat gekletst en instructies ging ik met mijn lief Dronten en omgeving verkennen, onze bed en breakfast bezoeken en zo meer. De volgende dag mocht ik pas weer verschijnen.
Is smal, lijkt snel, agressief voorkantje, klein instapgat. De strada DF
En die dag bracht mij een paar uur bij de mannen. Olga was heerlijk op zoek naar koffie (en andere winkels). Ik verlustigde mij aan de nieuwe zitting, de Strada DF, en geleuter bij de eettafel over … fietsen. Die Strada DF is me er eentje hoor. Laag, agressief en smal moet een snel fietsje opleveren. En de prijs van 8200 euro is in vergelijking met het orgineel uit Duitsland een koopje. Het gewicht van 25 kg is laag. Erg laag. Vooral als je bedenkt dat deze fiets voor alledag is bedoelt. Met alle toeters en bellen, verlichting en dekje en noem maar op. Ik ben er niet in gaan zitten. Dat is heel verstandig.
Later zag ik de blogpost van Wim Schermer en de voortgang van de wonderschone Velotilt. De DF en de Velotilt hebben ongeveer dezelfde doelgroep. Snel en compomisloos velomobielen. En beiden trachten dat te bereiken door een klein frontaal oppervlak. Ik ben benieuwd welke er in een wedstrijd de snelste blijkt te zijn. Voorlopig wint de DF op alle vlakken. Het ding rijdt niet alleen al, het wordt ook al gekocht. De Velotilt is hoger en breder dan ik verwacht. En dan komen er ook nog wielen achter. Als dat aerodynamisch maar goed gaat… Ik ben net zo benieuwd als de bouwers.
Quesjer 212. Het kunstwerk met de Escher tekening.
Ook stond er de Quesjes 212 in de hal. Ik had hem de dag ervoor al gezien en blijkbaar had iemand interesse gehad. Het mooie apparaat stond te pronken in de werkplaats. Even in gekeken en voorzichtig gevraagd naar de prijs. Zo verleidelijk om een wissel te doen van fietsen. Uiteindelijk wint de ratio het van de emotie. Ik wens iemand er vele kilometers plezier mee. Bij die ratio kun je trouwens vraagtekens zetten. Quest 1 is oud en behoorlijk versleten. Eens zal er een vervanging moeten komen. Maar ach, afstand doen van dit monster? Nog maar even wachten. Ik heb immers een nieuw zadel en onderkantje en plannen om te schilderen en de verlichting aan te passen.
Terugweg rukte de zijwind flink tegen de fiets. Maar stabiel vastgesjort maakte het weinig indruk. Ik heb nu al zin in mijn woon-werk ritje van volgende week. Volgende keer wat foto’s van de veranderingen. Je kan niet alles tegelijk willen.
He Hans!
Ik kan me goed voorstellen dat je verder blijft zwoegen met je nr.1. Hij blijft hoe dan ook uniek.
Je kan het leven eindeloos oprekken van die dingen hoor! Ik ken een C-alleweder nummer 1……die volgens mij 350.000 km heeft gehaald op die manier. Ze hebben hem uiteindelijk geëuthanaseerd bij VM.nl.
Na lang wachten door omstandigheden heb ik het besluit gekomen de Q66 ook weer nieuw leven in te (laten) blazen. Het velomobiel museum laat op zich wachten. Ik deel de mening van Ymte dat een fiets moet rollen op de weg, anders is hij niks waard.
Dacht te gaan experimenteren met knuppelbesturing bij de Q66. Was in de veronderstelling dat met de DF die kennis in huis was gekomen. Niet dus, tot mijn verbazing. Te duur.
Heb ik het dus het idee ook weer (voorlopig) in de koelkast gezet.
Ik dacht de Q491 eruit en de Q66 weer in ere hersteld. Goed genoeg voor mij. Ik heb ook een sterke band met die fiets, ondanks zijn gebreken. Je gaat toch het meest houden van je grootste zorgenkind. Nooit gehad met de Q491. Daarom kreeg hij ook nooit de strepen van zijn illustere voorganger kennelijk. Het moest zo zijn.
Nu wil het toeval dat ik toch weer langere einde kan gaan forensen (70 km per dag). Dus ik was wat voorbarig. Toch draai ik de beslissing niet terug. Ik wed als ik de eerste meters weer rol met de Q66 dat het gevoel weer terugkomt.
Een ander punt is dat ik ook hoop beter te zitten in de Q66. Die oude stoel past mij beter. Ik heb altijd van het begin af ruzie gehad met de nieuwe stoel in de Q491. Ik zit niet gefixeerd. Te veel bewegingsvrijheid en hierdoor ga ik schuiven en mijzelf daartegen verzetten of corrigeren. Wat weer de nodige pijntjes oplevert.
De oude stoel past simpelweg niet in de Q491. Hij moet op een frame gemonteerd en die is er niet.
Nu krijg ik op een kostbare manier mijn oude geliefde stoel weer terug….
Ik las laatst in de vogelvrije fietser van de fietsersbond een herkenbaar artikel over knieleed.
De knieën bij elkaar houden doe ik ook, ondanks dat mijn rechtervoet naar buiten steekt, alleen moet ik dat altijd bewust doen. Dat gebeurd niet altijd. Bij de Q66 hoef ik dat nooit vreemd genoeg. Komt door de stoel denk ik en de weinig ruimte tussen de wielkast. Daar leunen mijn dijen tegen aan onder het fietsen.
155 mm cranks bevallen mij uitstekend in de Q491. Die komen dus ook in de Q66. Beslist aan te bevelen bij knieklachten. Je draait er veel soepeler hoger toerentallen mee. Spaar je de knieën mee.
Als er geen verbetering is met mijn sandalen op de nieuwe SPD clips in de Q66, koop ik ook weer nieuwe sandalen. Er zit teveel speling over de voetas. De zool steunt niet goed op het pedaal meer. Mijn voeten bewegen tijdens de omwenteling heen en weer. Dus ook de rest van de benen. Daar ging het vorige keer bij mij voor het eerst fout. Veel te lang mee doorgereden. En te vaak geforceerd ondanks de pijn. Ik denk ook aan een inlegzooltje met een dikkere rand aan de buitenkant. Zodat ik mijn been niet meer met spierkracht rechtop hoeft te houden.
Maar zoals altijd, een verandering te gelijk is het beste. Ik ben nog wel even bezig met experimenteren.
Mits ik het niet te gek maak en mijn dag heb, ben ik niet ontevreden met de progressie van de knieklachten afgelopen jaar. Maar helemaal de oude wordt het nooit meer. Het blijft oppassen.
De WW-ritten beperk ik voorlopig even tot 1 of 2 per week + recreatie ritten. Daarna zie ik wel verder.
Ik ben fysiek ingestort na een half jaar 2000 km per maand naar 0 km in 2 maanden. Sport afkickverschijnselen. Hartproblemen, duizelingen, kortademigheid of juist hyperventileren en chronisch pijn in knieën maar ook in spiergroepen. Ook bij geen inspanning. Soms tijdelijk motorisch volledig immobiel.
Doe ik niet nog eens. Langzaam opbouwen en langzaam afbouwen. In oktober zien we wel weer hoe de werkvlag erbij hangt en hoe het WW-fietsen beviel. En met welke fiets dat het leukste was…..:-)
Ik heb mijn les geleerd en tracht andere voor die valkuil te waarschuwen.
Dit blog is altijd de bron waar ik naar verwijs.
Jouw comment is een blogpost op zich. 😉
155 mm cranks zijn in gebruik bij mij. En ik ben er tevreden mee, al kan ik niet zeggen of het iets oplevert. Het rijdt gewoon goed.
Ik zou wel weer wat willen opbouwen qua conditie, maar er lijkt bij mij altijd iets tussen te zitten (nu weer buikklachten na een flinke griep, die maar niet stoppen). afkickverschijnselen komen me echter niet onbekend voor. Ook het weer beginnen na een tijdje niet fietsen is lastig. Ik moet me de eerste keer weer echt er toe zetten. De tweede keer niet en de derde keer me inhouden. Zoiets.
Ik had de Brandweerquest bewust niet genoemd, maar had hem wel zien staan natuurlijk. Het is toch een privé ding. En wil graag dat respecteren. Er wordt al zoveel geroddeld op het www. Quesjer had mijn persoonlijke interesse. Dat lag wat anders… Beide fietsen hebben karakter. Dat je q491 misschien wat karakterloos vindt is wel jammer voor de fiets. Maar een te goede fiets is saai. 😉 En saai kun je Q1 niet noemen. Al is het ook geen fiets waar je doordeweeks even lekker mee gaat klussen, wat bij Kali en een Alleweder wel hoort. Daarvoor is het ding te stabiel en met weinig problemen. En de problemen die er zijn neem ik op de koop toe en zie ik als features. Zo zuchtte Theo v A. diep toen ik hem vroeg over de wegligging en vering. Het ding wordt natuurlijk niet stijver op met de jaren. Dus die wegligging krijgt een …. eigen karakter.
Grappig dat jij juist terug gaat naar het ronde zitje. Ik vind die juist vreselijk en kan er niet aan wennen. Last van mijn nekwervels, verschuiven op de billen, te veel rollen met het lijf wat instabiel aanvoelt. Nee die nieuwe zitting is echt mijn ding. We hadden wel kunnen ruilen. 😉 Het schijnt iets met ruglengte te maken te hebben. Jammer dat ze niet beide vormen aanbieden.
En ja, knieen. Ik kan er uren over praten. Heb inmiddels door schade en schande een brede oppervlakkige kennis. En kan soms zelfs voorspellen wat voor iemand goed is om te veranderen. Misschien toch een lezing op CV?
Nog maar een blogpost aan gewaagd dan.
Het gaat om serieuze zaken waar ik wel wat over kwijt wil.
Dat verschil in stoelvoorkeur is typisch. Altijd al geweest. De nieuwe stoel is idd op verzoek van de klanten aangepast. Breder en langer. Ook omdat het frame ging verdwijnen moest naar een andere manier van afsteunen op de body gezocht worden. Ook een manier om het geheel stijver te maken. Dat is juist waar ik last van heb. De brede en lange zitting aan de voorkant. Mijn billen en zelfs bovenbenen komen tegen de rand en knellen af. Ik blijf ook niet in een positie zitten. Altijd schuif ik onderuit. Wat natuurlijk van negatieve invloed is op de afstand tot de bracket. Slecht voor de knieën. Dan moet ik mijzelf weer ophijsen. Wat kracht kost (armen of benen). Ik fiets soms met een kussentje, dan weer handdoek, of zelfs een tijd met pijpisolatie rol voor mijn billen om dat schuiven tegen te gaan. Werkt altijd maar gedeeltelijk en tijdelijk.
Bij het oude zitje is idd de bult sterk persoonlijk. Als je niet past, zit hij in de weg. Geen keus mogelijk. Mike Borrows antwoordde eens op de vraag waarom hij een gat in zijn zitje van zijn Ratracer ontwierp: You can can fill up the hole if you want, otherwise you’r stuck with a lumb in your back.
Daar zit wat in.
Mijn rugvorm past toevallig op die bolle plek. Ik heb enigszins een holle rug. De bult ondersteunt mij dus ipv in de weg te zitten.
Bovendien komen mijn schouderbladen niet tegen de smalle rugleuning. Nu bij de Q491 gaan ze na verloop van tijd irriteren door schaven op de rand. Ondanks dat de Ventisit erg dik is. Het matje verschuift ook steeds, omdat ik de neiging heb diagonaal in de fiets te zitten. (dubbele scloriose)
Daarnaast is het goed voor mijn slechte onderrug dat deze niet gefixeerd is tijdens het trappen. Ik heb enige bewegingsvrijheid bij de heupen door de smalle en korte zitgedeelte. Ik lijk daar meer te hangen (aan mijn liggende rug) dan dat ik er echt op zit, zoals in de Q491.
De hele stoel is doordat hij niet hangt, maar alleen in het midden gesteund is in de Q66 ook een beetje zijdelings flexibel. Voor mij allemaal plusjes blijkt achteraf in vergelijk met het nieuwe zitje.
Enigste nadeel van het oude zitje in de Q66 is dat Theo v.A. onbewust de steunpootjes keurig zuiver recht heeft gelast nadat ze gebroken waren. Nu wordt ik gedwongen recht in de fiets te zitten. Voorheen stond de stoel toevallig een beetje scheef, precies goed voor mij.
Wat betreft de lezing. Ga je gang. Er zullen beslist geïnteresseerde luisteraars zijn. De respons op mijn uitgedragen boodschap over knieklachten tot nu toe is; Als men er geen eigen ervaring mee heeft, men zich er niet bij kan voorstellen en ook nauwelijks gemotiveerd preventie maatregelen te nemen. Ik heb er geen last van dus mij overkomt dat niet, denkt men gevaarlijk.
Gelijk rugklachten en lawaaischade. Men wordt zich er pas van bewust dat er wat aan de hand is als het proces onomkeerbaar is. Ik heb ervaring met alle drie. Helaas ook te laat door eigenwijzigheid (en onwetendheid)
Een scheef stoeltje is hetzelfde als een nieuw broek waarvan de pijpen verschillend in lengte korter gemaakt moeten worden als blijkt dat een been langer dan de ander. Een recht geplaatste stoel past dan niet.
Mooie vergelijking. Scheef is dus gewoon recht voor diegene die scheef is. 😉
Hey hans , Fijn om te horen dat je weer fietst en weer wat positiever in het leven staat , misschien komen we elkaar weer eens al fietsend tegen.
Trouwens ook fijn om weer eens wat van Theo te lezen , Jammer dat deze man niet meer blogt.
Theo is mooi langdradig in zijn verhalen. Ik lees ze graag. Wie weet komt het er weer van op brandweerquest.blogspot.com (of zo iets).
Fietsen helpt erg om positiever in het leven te staan. De wind en die schitterende opkomst van de zon boven Purmerend. Het doet me elke keer weer goed om langs de Zuiderweg naar Purmerend te gaan. Gek genoeg verveelt die weg me nooit.
Om elkaar tegen te moeten komen, zullen we iets moeten afspreken. We rijden volgens mij precies de verkeerde kanten op. Maar ach wie weet in de toekomst een keertje een tochtje maken?
Pingback: Wiebelzitting niet meer. | Quest nummer 1