DF XL 39
Toen ik een jaar geleden de DF mee naar huis nam, was ik behoorlijk hyped. De fiets voelde behoorlijk stijf, licht en zag er mooi uit. Ik hoopte dat dit de fiets zou zijn waarbij ondersteuning niet nodig meer zou zijn. Daarbij zat alles zo degelijk in elkaar dat gedoe met elektriciteit of aandrijving verleden tijd zou zijn. Lees verder om erachter te komen wat mijn ervaringen tot nu toe zijn.
De aankoop
Ergens in april is Mark van de Waterlandse Liggers in Dronten en appt mij. Je moet nu met ICB bellen, want er staat hier een bijna nieuwe DF XL met 6000 km op de teller. Ik moet even slikken, kijk mijn vrouw aan, die nog steeds blind is voor mijn wilde aankopen, of te veel van mij houdt. Dus aangemoedigd door haar (en de app groep van de Noord Hollandse liggers) bel ik op. Ik mag nog even nadenken, maar na een paar dagen (of een week?) maak ik een afspraak. Ik neem dan de Quest mee, zodat Ymte kan taxeren voor een inruilbod.
Daar aangekomen word ik vriendelijk ontvangen en staat de fiets klaar. Een andere mijnheer ruilt zijn wit rode DF in voor een Tuna met exact dezelfde kleuren.
Na een proefrit, een rondje of 10 bij het industrieterrein waar ICB zit, kan ik niet met een stalen gezicht onderhandelen. Ik ben duidelijk te verliefd op dit oranje liefje, om ook maar enig marktkoopman uit te kunnen stralen. Uiteindelijk spreken Ymte en ik af om te wisselen van fiets voor 3750 euro. Ik krijg er een wit zomerdakje “gratis” bij. Daarbij worden de bandjes en andere kleine dingetjes die ik hieronder “koop” niet in rekening gebracht.
Nu doet ICB iets interessants met tweedehands fietsen. Ze upgraden de fiets naar de laatste normen. Dus heeft mijn fiets van die hengsels waar je stoel aan hangt, is de besturing aangepast naar de laatste inzichten en zijn er nog een paar kleine dingetjes aangepast, die keurig worden uitgelegd, maar die ik vergeten ben.
Peter heeft alles keurig in orde gemaakt. Service is top bij ICB. Veel aandacht voor de klant en alle tijd om uit te leggen. Al mijn “oh ja, ik wil ook wel …” momenten werden zonder enige klacht of irritatie verwerkt of vriendelijk verworpen.
De voorbandjes zijn smal en ongeveer even oud als de fiets. Voor zitten Schwalbe Durano 28-406. Achter een Marathon. Die laatste laat ik snel vervangen door een Conti Urban. Daarbij koop ik alvast een setje Urban 30-406, om de Durano’s bij slijtage te vervangen. Daarover later meer.
Als we de fiets op de auto tillen, merk ik meteen het grote verschil met de Quest. Wat een verschil in gewicht. Terugweg is gek. Doordat de fiets weinig uitsteekt van het dak kan ik het nauwelijks zien als ik rijd. Onderweg stop ik 2 keer om te controleren of alles nog vast zit.
Het goede nieuws
Ik vind de fiets mooi. De kleur oranje is opvallend en fel. De vorm is esthetisch.
De fiets is ontzettend stijf en veel lichter in vergelijking met een polyester Quest. Met een hele prettige kort draaicirkel en makkelijker te plaatsen door zijn compacte formaat. De besturing is direct, wat wennen is. Na het wennen geeft het een hoge mate van Kart gevoel. Ik herinner met nog de eerste ritje met een Challenge Hurricane. Dit komt daar dicht bij in de buurt.
De hoeveelheid bagageruimte zal vast minder zijn, maar ik ben nog niet een paar daagjes wezen kamperen met de fiets. Ik kan er dus nog niet veel over zeggen. Mijn werktas past prima. Het mangat schuim schuif ik mooi onder de muts.
Mijn rug past goed op het stoeltje. Ik heb overal steun. Ik rijd met een enkel laags Ventisit kussen, wat voldoende is. Behalve bij mijn billenpunten, maar dat was ook een probleem bij het dikke dubbellaags zitting in de Quest.
Voorlampen en het extra Action lampje.
De elektrische installatie is degelijk ingebouwd en werkt. Onzekerheid over een wellicht niet goed werken lampje is verleden tijd. Daarbij is in ieder geval de voorverlichting fel genoeg. met zelfs 2 lampen die allebei 2 verschillende standen hebben, kom je geen licht te kort.
Er zit in een DF een hele mooie luchthapper. Via het carbon voor frame, waar de crank op bevestigd is, komt er lucht je fiets in. Dat is in de zomer fijn. In de winter heb ik het al snel koud. Ik ontdekte met de oliebollentocht, dat een schuursponsje keurig het gat afdicht.
Het zomerdakje vind ik er heel leuk uitzien. Het beschermt in de winter ook goed en je blijft warmer. Uiteindelijk vind ik het fijner om “blootshoofd” te rijden en doe liever een pet of muts op. Maar als een volledige kap je te benauwd is, kan dit een goed compromis zijn. Ik vermoed dat het niet veel bijdraagt aan de snelheid. Maar mooi ding. Ik heb voor wit gekozen voor de zichtbaarheid. Ik denk dat Carbon (of oranje, maar die was niet op voorraad) qua uiterlijk mooier was geweest.
Irritaties?
De spanbandjes voor de stoel heb ik door Peter iets hoger laten monteren op de stoel. nu irriteren ze mijn schouders niet. Daarbij zou ik stiekem toch wel de oude beugel terug willen. Die is veel makkelijk met openen en neer ploffen van je stoel. Met de bandjes kun je heel nauwkeurig de stoel op maat maken, maar het plaatsen neemt gewoon meer tijd in, dan gedachteloos je stoel in de beugel laten vallen.
De tweede durano was na 5200 km toch echt wel versleten.
Het rechter voorbandje liep blijkbaar ergens aan, of was al gewoon versleten. Die heb ik vervangen door een Durano na 1500 km rijden. De linker Durano leek onverslijtbaar. Maar na 5500 km valt het rubber eraf. Ook deze is dus nu een Urban. Peter heeft de uitlijning iets aangepast zodat Urbans van 30 mm niet aanlopen.
De accu staat altijd aan. Er is een USB uitgang gekoppeld, die een klein rood lampje heeft. Je kan de accu met een schakelaar afsluiten. Iets wat ik in het begin deed, maar lui mens als ik ben, niet meer doe. die USB zou ik eigenlijk kunnen verwijderen. Een telefoon of mijn Karoo laad ik eventueel op met een Powerbank. Maar natuurlijk niet met de accu voor de verlichting. die aan/uit knop heeft me een aantal keer laten zuchten, omdat mijn verlichting niet werkte. Dan had ik het zonder te weten de aan/uit knop dus op uit gezet.
Het flintstonen is in een DF onmogelijk door de voetengaten die dicht zijn. Het voordeel zal vast stijfheid en aerodynamiek zijn. Het nadeel is dat je af en toe met je voet tegen de onderkant van de fiets komt. Daarbij is achteruit rijden lastiger. Je moet de voorbanden met je handen als een soort rolstoel gebruiker zien achteruit te trekken. Ik merk dat ik vaker moet uitstappen, in vergelijking met de Quest.
De verlichting werkt goed en betrouwbaar, maar ik zou achter wel iets fellers willen hebben. De vorige eigenaar heeft de lampjes zwart geschilderd, wat er overdag mooi uitziet, maar de felheid wel beïnvloedt.
Eerste kilometers woon/werk
De stalling op mijn werk.
Na 50 km zonder ondersteuning moet ik eerlijk zijn tegen mezelf. Ja, het rijdt super en ik kan een mooie snelheid houden. Maar nee, ik zal dat -met mijn beperkingen- nooit 4 dagen in de week kunnen volhouden, met ook nog af en toe leuke ritjes voor mezelf. na een diepe zucht de mooi afgestelde crank vervangen door de crank met de oude trouwe krakende Bafang.
De motor laat zien dat deze fiets sneller is dan de Quest. Hoe? Als ik niet kracht zet rijd ik sneller met de DF als met de Quest. Het scheelt ongeveer 5% bij hogere snelheden (zeg 40 km/h). Daarbij is optrekken -ook zonder motor- veel makkelijker. Bochten zijn leuk. Doordat je minder overhelt, denk ik dat je strakker door de bochten kan gaan.
Ik stap met nog meer plezier in de fiets. De auto is nog minder een optie. Mooi zo.
Voornemens
De belangrijkste is om uiteindelijk zonder motor te kunnen rijden. Ik heb inmiddels een trainingsschema via Nico, maar ik kan daar alleen mee beginnen als ik goed fit ben. afgelopen maanden wat pech met mijn gezondheid dus het voornemen is bij een voornemen gebleven.
Op een paar plekken, vooral onderkant en een stukje zijkant is de lak beschadigd. Dat wil ik nog wel een keer overspuiten.
De voetenbulten zouden bij mij van rubber moeten zijn zoals bij de Snoek mogelijk is. Daar moet iets van versteviging op komen om slijtage te voorkomen.
Wat ga ik er aan aanpassen?
Wellicht het achterlicht. Ik heb 2 Action lichtjes op een houten stok geplaatst op de smurfenmuts. Dat geeft wat extra licht naar voren en naar achteren. Dat kan natuurlijk veel mooier. We broeden vrolijk verder.
Misschien een camera? Ik weet het nog niet.
Anoniem
Een kleine opmerking nog. Toen ik met Quest 1 reed, was ik eigenaar van een uniek exemplaar, bereden door unieke en monsterlijk sterke en technisch begaafde mensen. Quest 1 had wat meegemaakt met al zijn kilometers. Het was als rijden in een oude auto. En je vergeeft zo’n fiets veel. Ach, een scheurtje, oh weer even naar de elektra kijken, het hoorde er bij. Het is ongeveer de enige fiets die een hashtag had op Twitter, namelijk #Q1.
Quest 327 die ik daarna had, zal nooit die status krijgen. De DF die ik nu rijd, met een vrij anoniem nummer 39 is misschien nog wel minder uitgesproken. Maar ook wel lekker eigenlijk. Ik geniet toch wel alleen of met ons groepje.
Mooi Hans, ik denk ook met plezier terug aan mijn df, nu alweer tien jaar geleden. De snelheid, de bochten, hoe alles als vanzelfsprekend werkte. Maak er veel mooie kilometers mee.
Dank, ik vermoed dat het gaat lukken.