Oliebollentocht 2022

De OBT begint vandaag voor ons. Gertjan komt naar Zaandam toe om Quest 1 nog een keertje uit elkaar te halen. De verlichting aan de achterkant heeft ergens een los draadje. En daar kom ik met mijn armen niet goed bij. Het idee was toen ontzettend goed dat de pinkers eruit konden schuiven, maar we hadden er niet aan gedacht de draden iets langer te maken. Dus de kap moet er af. Dat mag mijn broer lekker zelf doen.

Ik heb met een oud hoesje een mobiel houder gemaakt. Met Chinese dubbelzijdige tape is dat een fluitje van een cent. Met die tape kun je veel vast zetten. Ik zal daar nog een keer over schrijven.

Zo dat dit er in en alles vast.

Nu 2 fietsen in en op 1 auto krijgen. Uitdaging is dat de auto in kwestie nog onderweg is.

Maar zelfs lukt dat nog diezelfde avond. De volgende dag stappen we redelijk vroeg ons bed uit, eten wat, verzamelen de spullen en ik besef dat er anderen in het land al uren onderweg zijn met de fiets. Wij stappen in de auto. Stelletje losers.

Bij Kampong aangekomen worden we vriendelijk ontvangen door de kleurrijke fietsen en de even kleurrijke velomobilisten. Maarten geeft ons een mooi bonnetje, waarvan het idee is dat je laat afstrepen wat je hebt gegeten of gedronken. Dat blijkt een mooi idee, maar in praktijk niet uitgevoerd te worden. Maakt niet uit. Het is een schitterende bon.

Wat betreft de tocht bekijk je de foto’s maar. Leuk is dat Gertjan in de Quest 1 voortdurend aangesproken werd. Ik in mijn anonieme Q327 stond er bij en lachte mee. Gelukkig was er genoeg te zien en sprak ik ontzettend leuke mensen. Zoals een aardige mijnheer die na een paar minuten praten begon te vertellen over zijn Chamsin. Hé wacht. Wij kennen elkaar! Het is dissident Renkema. Ontzettend leuk om hem tegen te komen.

Na de foto van Bas, reden we verder en konden we weer wat warmer worden.

Het eten bij het restaurant in Soesterberg was lekker. Het fietsen daarna nog leuker in het bos. Voor mij kwam er een extra uitdaging doordat mijn motor uitviel. Die heb ik nodig door een handicap. Het ding viel natuurlijk precies bij het begin van de klim uit. De laatste 18 kilometer dus zelf gereden en ook nog overleefd.

Het draagt allemaal bij aan de heroïek van de tocht. En terwijl wij van de soep en pasta genoten reden de Rotte Rijders weer naar Rotterdam. Respect hoor. Ook onze eigen Fred wist dezelfde dag thuis te komen. Net als vele andere. Ze laten zien hoe snel en prettig de velomobiel is. Dat is nou precies waarom we dit doen, naast het enorm genieten natuurlijk.

Foto’s zijn van mezelf en van Gertjan.