Route overzicht (gemaakt via de Hammerhead website)
Een leuk rondje over de dijken. En dat is altijd goed.
GPX is hier: DWL 25 november 23.gpx
Foto’s en sterke verhalen volgen later.
Het was een bijzondere tocht. Misschien was een tocht door beschut bosgebied een beter idee geweest, maar zie maar eens 75 km fietsbaar bos te vinden in Noord Holland. Dus we trotseerden het weer.
Maar laten we bij het begin beginnen. We zouden met 6 man sterk vertrekken, maar Willeke had besloten een stukje mee te rijden. Hoe ver hing af van haar huidige conditie. Helemaal goed.
Dijken
We timeden het vertrek dusdanig dat we precies in een ladderig buitje vertrokken.
De eerste automobilisten die vinden dat de weg alleen voor auto’s is, hadden we na 2 kilometer al te pakken. Snijdend en roepend (¨Ga op het fietspad!”) is blijkbaar heel normaal. Je druk maken om je medemens is veel lastiger. Het verbaasde me dan ook niet, dat deze heren niet in staat waren hun richtingaanwijzer te vinden.
Bij Engewormer (wij gingen rechtsaf een bruggetje over naar een fietspad) besloot Willeke dat het genoeg was en wuifde ze ons uit. Als een stel kuikens die onder de vleugels van de moederkloek vandaan waren geslopen, gingen de mannen met een iets hoger tempo verder. Iets hoger, want Wormer staat bekend om de hobbels en bobbels. Dat vertraagd behoorlijk. Maar langs het kanaal konden we los toch? Helaas, tegenwind. Er werd harder getrapt maar de wind vertraagde. We hadden inmiddels allang geen regen meer. Het blijft een wonder hoe Gert de route tussen de buien door weet te plannen.
Als hondjes die altijd op dezelfde plek even moeten plassen…
En wat zie je toch veel op zo’n tochtje. Een reiger die niet tegen de wind in komt, molens die toevallig in het zonnetje staan. Talloze regenbogen, veel ganzen die opschrikken van die gekleurde dingen.
Lunch
Ik kan nog heel veel vertellen. Maar je kan beter mee rijden om het te ervaren. Hint.
Na een keurige lunch in Avenhorn, reden we met de typerende zwaan kleef af, richting huis. Piet zet zijn fiets de andere kant op.
Ergens bij Schermerhorn ging het regenen. Ik dacht al rijdende mijn klep op te kunnen doen. Wat enigszins lukte, maar helaas heb ik daarbij mijn pet afgetikt. Nog even gezocht, maar een grijze pet vinden is lastig.
Molen bij Schermerhorn
Langs de Beemsterdijk dacht ik aan de talloze keren dat ik op de ringvaart gekanood heb. Ik herkende de bochten. Ook na De Rijp had ik een portie jeugdsentiment. Op de plek waar ik als jongetje mijn hond uitliet, staan nu huizen. 2006 staat met zwarte dakpannen op een verder rood dak geschreven. Ben ik
hier zo lang niet geweest? Of heb ik het zo hard verdrongen? Al mijmerend rijd ik door en merk dat ik de minuten tel. Oh ja, iets van 5 minuten naar de brug over de snelweg. Dan iets minder dan 10 naar de brug van Spijkerboor. Oh nee, ik zit in een polyester fiets en niet een polyester kano (of hout, of carbon, hoe veel van die dingen heb ik wel niet ooit gehad?).
Dijken en elke keer weer een mooie lucht.
Langs het NoordHollands kanaal rijden we over misschien wel het mooiste stukje fietspad van de dag. De takken maken het wat listiger. Je wil geen lekke band met die gure weer.
Vlak voor Neck rijden Mark en Johan richting Amsterdam. Fred, ik en Gert rijden door. Fred neemt weliswaar de Zuiderweg, maar wacht keurig op ons ommetje over de dijk.
Fred rijdt bij het Heerenhuis rechtdoor, Gert maakt zijn rond af. Die zal zeker 100 km gereden hebben als hij thuis is. Ik heb 76 kilometer gereden, volgens mijn Hammerhead Karoo. De anderen zullen daar zeker boven zitten. Die moeten nog naar mij toe komen. Ik denk niet dat ze daarmee zitten.
Thuisgekomen me onder de douche flink opgewarmd. Ondanks mijn vele lagen kleding, voelde ik toch de kou in mijn botten.
Over 3 weken weer. Nu al zin in.
