Ketting schakel gedoe (km-stand: 140700 km)

Ik had het al eerder gehad dat je bij een Quest de tikjes die je hoort serieus moet nemen. Nu hoorde ik duidelijk een week of 2 geleden een tikje. Ik wist dat het rond mijn derailleur was en had echt een paar keer gecontroleerd. Derailleur was iets versteld, alles schoongemaakt en een beetje gesmeerd (de ketting is zwart van het vet), maar dat wilde niet helpen. Maar er moet naar het werk gereden worden. Want Olga heeft toch echt af en toe de auto nodig. En daarbij is mijn oude mechanisme van “een tikkie kan geen kwaad” uit mijn Kali tijd nog lang niet verdwenen.

Dus werd het tikkie erger en dus kon ik niet meer trappen. Meteen gekeken en ja hoor, het euvel was nu goed te zien. Een schakel had zich los weten te wrikken van zijn asje en had zich vastgewurmd in de derailleur. Na een kwartiertje steppen met de Quest was ik op school en nam me voor iets eerder mijn werkzaamheden te staken en ’s middags op zoek te gaan naar een echte fietsenmaker in Purmerend, want een kettingpons bestond nog niet tot mijn standaard uitrusting. Gek genoeg zitten die fietsenmakers allemaal in het centrum. Er zijn wel een paar andere fietsenverkopers, maar die zie ik mij niet iets verkopen, laat staan repareren. Dus ’s middags nog een stukje mogen steppen.

Piet de Wit is zo’n goeie fietsenmaker. Dus een mooie kettingpons gekocht en een hersluitbaar kettingschakeltje van een onbekend merk, maar wel voor 9-speed. De kettingpons is groot genoeg om kracht te geven en met een stevig pennetje, maar klein genoeg om mee te kunnen nemen. 13 euro lichter ben ik de winkel uit gelopen. En in het steegje naast de winkel de fiets neer gezet om mijn vieze werkje te starten. Het ponsje en de schakel waren goed te gebruiken en dat maakt zo’n klusje heel prettig. Jammer van de vieze vingers, maar ben nog niet zo sophisticated dat ik doekjes of handschoentjes mee neem.

Onderweg hoorde ik op regelmatige afstand een tikje. Ik vreesde het ergste maar hield rekening met de schakel. Het ding had een vreemde vorm, waarbij ik me voor kon stellen dat deze niet lekker door een of ander poortje of buisje heen komt. Toch (ik leer heel traag) een weekje mee gereden. Tot ik Stephan sprak. Die graaide ergens in zijn hokje en gaf mij 2 KMC schakelstukkies. Die dingen het dus Missing link…. Deze hebben een wat gewonere vorm. Tweede was, dat ik de Z op het schakeltje herkende, dus wist ik dat mijn ketting ook KMC was. Had ik Piet wel moeten vertellen natuurlijk. Nu afwachten of ik niet dezelfde ellende als Wim Schermer krijg. Anders op zoek naar zo’n single use schakeltje.

Later op de dag het schakeltje vervangen en de volgende dag gemerkt dat het inderdaad veel stiller loopt. Ik ben weer een tevreden mens, met een extra kettingpons en een reserveschakeltje. Die heb ik vast weer nodig als ik ze uit mijn gereedschapssetje heb gelegd. 😉