Paastreffen 2023

De route erheen

De route erheen was ook ongeveer de route terug.

Keurig om 13:00 uur stonden Mark en ik bij de Zuiderweg gaat op elkaar te wachten. Er zat ongeveer 300 meter tussen en een snelweg, waardoor een telefoontje alsnog elkaar bij elkaar bracht. Na wat gekeuvel zijn we op pad gegaan. Het eerste deel was bekend terrein en het Twiske was door het frisse licht regenachtige weer lekker rustig.

Daarna doemde Amsterdam Noord op. Altijd lastig stuk. Aangezien het met het jaar verandert en je genoeg afslagen hebt om net verkeerd te rijden. Gelukkig reed ik als een blinde kip achter Mark aan en gebruikte we een track van Fred. Dus ons was niets te verwijten. 😉 Mis rijden hoort op dit stuk gewoon.

Daarna heerlijk IJburg links laten liggen en over een heerlijk recht en breed fietspad richting Muiden. Daar aangekomen bij de snackbar en vistent onze eerste echte pauze gehouden. We werden aangesproken door een mevrouw, die ons alle cliches over velomobielen voor ons neer gooide. De klassieke “ik zag jullie rijden. Jullie zijn niet te zien” en “vlaggetje zorgt ervoor dat je beter zichtbaar bent” en andere kwamen keurig langs. Nou ja, verder was ze wel aardig. Wij gelukkig ook.

Mark met zijn volle fiets met volledige kampeeruitrusting deed het heel verstandig rustig aan bij de brug naar Almere. Later bedacht ik me dat ik misschien wel veel geleerd had door achter hem te rijden. Als je rustig rijdt kom je er ook, is misschien wel de belangrijkste les van dit weekend geweest. Dank Mark.

De Nijkerkerdijk was een feest. We hadden alles wind mee die dag en dus ging de vaart erin. Met een kruis van 30 gleden we over het asfalt richting de brug naar Nijkerk.

Ook daar de helling beklommen en naar beneden gesuist. En net als bij Almere moet je vol in de remmen om een rotonde te nemen.

Langzaamaan kwamen we in bomenland. Eerst nog de weilanden en blijkbaar boze boeren (met nog steeds omgekeerde vlaggen op hun erf), daarna het bos. En dat stuk was gemeen. Ik had nergens last van met mijn motor, maar Mark begon de kilometers met zware bepakking te voelen en het tempo werd lager. Het bleek dat die fietspaden een vals plat hebben van kilometers lang. Tijd voor een pauze. De kilometers gleden gestaag onder onze wielen door. En bij de Chinees in de Harskamp zijn we dan ook subiet gestopt. Dat laatste stuk hoeven we dan niet 2 keer te rijden, was onze logica.

Bij de het Chinese restaurant enige verwarring. Er was gerekend op een grote groep. Dat zouden nog wel eens de jaarlijkse ligfietsers kunnen zijn. Wij vonden alles best. Chinese thee en een beetje bijkomen is dan heerlijk. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam de rest (ja hoor, de grote groep waren de ligfietsers) en konden we daarna na nog meer wachten eten. Ik heb vast sociaal gedaan tijdens het eten, maar was ook erg uitgehongerd.

Kwart voor tien in de avond kwamen we met de groep aan bij de camping in Otterlo. Ik heb de mensen binnen nog even gedag gezegd. Ik hoorde ook dat er een vogeltoertocht was. Leuk! Wat om half negen weg? Ik nam me voor het te gaan proberen. Ik ben moen naar de slaapzaal gelopen. Daar was ik vast van plan in een diepe slaap te vallen. Helaas was er een bomenzager in de zaal, dus was mijn nacht allesbehalve vredig.

Het zorgde er wel voor dat deze chronische wekker mij op tijd wakker kreeg. Dus zat ik enigszins gekreukeld aan het ontbijt. Onze voorrijder Marloes had al een heel ochtendprogramma erop zitten. Maar had gelukkig genoeg geduld om het kleine groepje bestaande uit Victor, Martijn (?), mijn persoon te laten instappen.

De route kwam mij bekend voor. We reden groot deel mijn terugweg. Dat geeft niet, want bos is altijd leuk. En het was nog vroeg dus weinig boomers. Maar het mooiste waren de … polders, met net iets meer vogels dan vogelaars. De 40 paar Kemphanen, een stuk of 5 Watersnippen, 2 Zomertalings een paar Slobeenden, wat Tureluurs en heel veel Grutto’s waren geweldige oppeppers. Ik had die dag nog getwijfeld of ik mijn officiele opwachting moest maken bij het #regel17k event, maar sorry Toni, dit was nog net even leuker voor een halve bioloog als ik. Als afsluiter reden we nog een stukje verder naar een andere polder, waar ik met veel geluk een Graspieper vol in beeld van mij camera kreeg. Later nog een veldleeuwerik. Nou ja, helemaal geweldig. Victor keek ietwat meewarig naar deze vogelgek maar zag gelukkig ook een oud VW busje. 😉

Terug op de camping en wat eten, heb ik mezelf wat rust gegund om daarna in het lentezonnetje tussen de haaksters en haakkijkers te gaan zitten.

Een beetje soezend en kletsend heb ik mij zo passief mogelijk opgesteld. Dus ik ben (helaas) een van die asocialen die ’s avonds niet geholpen heeft met het eten (en ook niet afgewassen heeft). Maar de mensen die me kennen begrijpen dat hopelijk wel. Als je bedenkt dat ik sinds september niet meer in een grote groep heb gezeten, of een grote fysieke inspanning heb gedaan, was het wel even goed zo.

Nog een dingetje was mijn accu van de motor. Ik vond het wel zo verstandig om deze nog op te laden voor de terugtocht de volgende dag. Helaas had ik de verkeerde lader mee genomen. Ik moest mijn gedachte de goede kant op zetten. Het idee dat ik 100 km met praktisch geen ondersteuning moest gaan rijden was pittig. Het langste stuk in de afgelopen jaren was 32 km. Dat ging goed, maar om dan meteen 3 keer zoveel te gaan rijden is misschien niet het beste plan. Maar een alternatief was er niet. Gelukkig kon ik de zorgen uitstellen. Ik ging de volgende morgen immers pas terug.

Het avondeten met pittige en lekkere rijstmaaltijd liep soepel over in een kletsavond met uiteindelijk een mega melige Take 5 spel. Op een voor mij laat tijdstip mijn slaapzak in gerold. De snurker stond nog niet aan, dus ben ik met succes in slaap gevallen.

Zondag was mijn terugreis dag. Maar eerst gezellig ontbijten. Jemig, wat zijn die gasten wakker op de vroege ochtend. Daarna de toertocht rijders uitzwaaien. Wat een hele belevenis was. Bijna iedereen had wel een tocht uitgekozen. En als bonus kwamen er ook nog mensen van buiten het treffen langs om mee te doen. Een hoop ligfietsen bij elkaar dus. Het tijdstip van vertrek was ietwat onduidelijk, gelukkig bleef Rob door zijn lekke band op de resterende deelnemers wachten.

Ik bleef achter met Anton en zijn accordeon en nog een paar gezinnen die ook die dag naar huis gingen. Leuk trouwens die kinderen.

Uiteindelijk toch maar ook alles ingepakt en opgestapt. Vriendelijk uitgezwaaid ging ik op weg. Om bij de camping rechts te gaan en er na een kilometer achter te komen dat ik verkeerd reed. Ik heb Amsterdam niet nodig voor verdwalen. 😉 Mijn ego een schop gegeven en omgedraaid en toen eigenlijk tamelijk probleemloos terug gereden. De route van Mark (die het weer van Fred heeft) is best recht toe, recht aan en daar houd ik van. Nu ik zelf moest navigeren werd ik me nog bewuster van de omgeving en lette ik beter op. Daarnaast had ik me voorgenomen om regelmatig te stoppen. De opa die zijn kleinkind op mijn fiets wilde zetten, nog net niet geschopt, wat ik zeer bewonderenswaardig vind van mezelf. Ik vond me opwinden over dit soort achterlijke apen minder belangrijk dan het gezellige geluid van de Groene Specht, die klinkt alsof het je uitlacht omdat je de specht wel hoort, maar niet ziet.

De vele patatkramen heb ik moedig genegeerd onderweg. De pinda’s, drop en borrelnootjes waren voldoende en misschien wel lekkerder. Daarnaast was het niet warm, dus was het beetje water uit de Dopper voldoende voor de gehele tocht.

Ook nu genieten van de Nijkerkerdijk. En ook nu weer de mazzel van een windje schuin achter. Ik voelde me super fit met de snelheid van rond de 30. Zonder wind viel de snelheid naar beneden naar iets van 26, 27 kmh. Ik kon harder, maar vond dat niet verstandig. Later bleek dat heel verstandig te zijn.

Zo rond tussen Muiderberg en Muiden merkte ik dat de gang er uit ging. Ik begon wat in mezelf te mopperen en moest mezelf nu vaker vertellen dat het niet om de snelheid maar om gezond thuis komen ging. Ik was ook wat langer dan de door mij opgelegde 20 km door gereden. Dus op een bankje onder aan een dijk, mezelf neer gezet. Dat was een meer dan goed idee. Al drop kauwend en drinkend kwam ik langzaam weer tot rust. Het was voornamelijk stress die me deed verstijven in de kilometers daarvoor. Nu ik wat rekte en strekte en wat heen en weer waggelde kwam mijn hoofd weer tot rust. Ook besefte ik dat ik al veel verder was dan ik verwacht had. Het was misschien nog maar 35 kilometer. En benen voelden goed, knieën vroegen mild om aandacht en nu ik weer gerust had was mijn hoofd weer wat helderder.

Dus op naar Muiden! Iets anders gereden dan de Fred route en direct bestraft met klinkers en een woonwijk. Maar maakt niet uit. Muiden overleefd en langs dat mooie fietspad van de heenweg Amsterdam in gereden. Hier was de heenweg iets met IJburg en opletten. Wat was dat ook alweer? Al oplettend de afslag gemist naar IJburg en kwam ik bij een brug, die ik op moest via een trap. Dat was zacht gezegd best een uitdaging. Gelukkig hielp het gootje en de lage treden voor een groot deel. Bovenop de brug 5 minuten uitgerust.

Naar beneden kan ik wel. Amsterdam Noord ook overleefd. Het wordt echt tijd voor een snelfietsroute van boven ´t IJ naar Muiden. Een deel is er natuurlijk al, maar Noord is zacht gezegd best onhandig.

In het Twiske bekend gebied en ik besluit voor de laatste keer mijn motor aan te zetten. Ik had hem de hele reis 2 keer gebruikt om de Flevopolder in te komen en er weer uit te rijden. Na 6 kilometer was die nu helemaal leeg. Gelukkig ik nog niet, dus ruim voor het avondeten was ik thuis.

Wat rest zijn de foto’s. Die volgen nog. En het gevoel dat mijn lijf op de weg terug is. Ik besef dat ik nooit meer de jonge god wordt die met 35 op zijn race fiets naar school reed, maar ik zien mogelijkheden om ooit van die motor af te zijn wellicht. En dat is een heel mooi idee om dit geweldige weekend mee af te sluiten.

Dit bericht is geplaatst in Ligfiets, Q327, Uncategorized, vogel met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.

2 reacties op Paastreffen 2023

  1. Theo van Goor schreef:

    Die nijkerkerdijk naar Almere is 2 jaar mijn WW route geweest. Zaaaalig! De wind stond altijd goed. Op de heen en terugweg.
    Daarna mocht ik 5 jaar de Eemmeerdijk aan de overkant ri Baarn elke dag fietsen. Een zegen. Je ww route door die vogelpolders waren voor mij hoogtepunten van de dag. Ik zal het missen. Moet nu naar Bennekom. Zelfde afstand maar vreselijk route door stad en met klimmen.

    De toertocht op zondag had je ook prachtig gevonden waarschijnlijk. Over de Ginkelsehei. Heerlijke wandeling door botanise tuin in Wageningen met ver uitzicht over de Nederrijn. Daarna pannekoeken smullen. En het weer was super!

  2. Theo Mol schreef:

    Noord ken ik ook niet zo goed. Ik rijd er altijd omheen (of langs), vanaf het noorden kan dat goed via de Termieterweg, Buikslotermeerdijk en Zwartegouw. Als je via het pontje bij Landsmeer gaat kun je dat wel vinden. Je komt dan onderaan de schellingwouderbruggen.
    Door Noord kan ook. Het is altijd een beetje goochelen om op de Nieuwendammerdijk te komen maar als je daar eenmaal bent rijd je via de Schellingwouderdijk naar de brug met die naam.
    Je kunt brugvrij oversteken via de Oranjesluizen, daar moet je even uit de Quest maar je kunt er wel door, en soms moet je wachten. Je zit dan al op de Diemerzeedijk en zo kom je in Muiden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *