We reden weer een mooi rondje, bedacht en voorgereden door Gert. DWL april 23-2.gpx voor het gpx bestand.
Deze rit zou eentje worden om te herinneren. Niet alleen omdat we als het ware in inflatie van deelnemers hadden in de laatste uren voor de start. Waren het er woensdag nog 6 die zich hadden ingeschreven via ligfiets.net. Die ochtend stonden er 10 fietsen met bijbehorende gekleurde types op het pleintje voor mij huis.
De eerste was George die uit de kop van Noord Holland kwam aangefietst en rustig zijn broodjes opat in de zon. Daarna André, die uit Almere was komen fietsen. En ruim voor vertrek tijd stonden ze allemaal rond Gert om te horen waar de gevaren en waar het genieten was.
Deze keer zal ik niet te veel vertellen over de route. Omdat ik niet in herhaling wil vallen (mooi hier, mooi daar), kan ik volstaan dat de route naar Monnickendam en het Mirror paviljoen gelukt is. Ze hadden wel even mogen maaien want het drassige hoge gras was niet gemaakt voor onze fietsen.
In het paviljoen hebben we alle taart opgegeten. We vertrokken klokslag 14:00 uur weer richting Zaandam. Een zachte donder kondigde onheilspellend onweer aan. Gelukkig hadden we de spiksplinternieuwe Tuna van Johan die ongetwijfeld de bliksem voor ons zou opvangen. Maar het bleef bij regen.
Bij Ilpendam Zwaaide Ellie en Jules ons uit. Zij kozen voor een korte route. Een toertocht is leuk, maar je moet er niet natter van worden dan je zweet. Een wijze beslissing dus op hun open trikes.
Daarbij hadden we een eerste lekke band in de historie van onze club. Piet was de ongelukkig en terwijl hij heel creatieve woorden uitsprak haalde hij zijn latex band uit de F-lite. Hij en George lieten we achter. Zij zouden toch een afslag iets verder pakken.
André koos een andere route bij Purmerend om richting Almere te kunnen gaan.
Op de dijk langs het Amsterdams Rijn kanaal, wilde Gertjan nog een foto maken, maar zijn stuur glipte uit zijn handen. Met een schuiver en een koprol op het gras stond hij stil precies op het punt waarop verder rollen hem in het kanaal had doen belanden. Ik hield Quest 1 vast, zodat hij er veilig uit kon klimmen. Met de schrik en wat schrammen stond hij nog een beetje na te trillen. Mark was minstens zo erg geschrokken omdat het 5 meter voor hem gebeurde. Vreemde genoeg kon ik geen extra schrammen vinden op Quest 1. Op subtiele wijze heb ik Gertjan duidelijk gemaakt dat het niet zijn meest slimme actie was. Ik denk dat de hint overkwam. Ik moet er maar niet aan denken wat er van mijn broer was overgebleven op een racefiets.
Maar zoals altijd ging de tocht door. Mark en Johan sloegen ook eerder af richting Muiden en Amstelveen (uit mijn hoofd). En als allerlaatste stopte Gert op de Zuiderweg vlak voor de ingang van Het Kalf (de wijk waar ik woon), want hij had vreemd genoeg geen zin in de hobbelweg, staalplaten en fietsbrug. Ik durf hem en de rest niet te vertellen dat tot mijn eigen verrassing de wegopbreking was opgeheven en het goddelijke fietspad in volle glorie voor ons uitstrekte.
Al wat restte was mijn broer op de trein zetten en gelukzalig de foto’s terugkijken. Die staan hieronder, gemaakt door Hans en Gert.