Na 6 weken vakantie mag ik morgen (maandag weer werken). De vrijdag daarvoor ga ik altijd even naar mijn school toe om wat kleine dingen te doen. Het is meestal meer ceremonieel dan nuttig. Deze keer hebben ik en mijn collega ons flink uitgesloofd. Maar dat is een verhaal dat niet op dit blog past.
Ik had van te voren bedacht dat ik eigenlijk nog naar Dronten “moest”. Het moeten was niet super urgent, dus ik vond dat ik beter op tijd, dan te laat weer eens langs moest gaan. Nu was tot voor kort de “place to be” in Dronten velomobiel.nl. Maar ik had een andere fiets gekocht (waarover ik vast nog een keer ga bloggen), waarvan de dealer intercitybike is. Voor de mensen die mij niet volgen op Mastodon: ik heb tegenwoordig een DF XL.
Dus ergens in de week kwam het wilde idee om na het werk door te fietsen naar Enkhuizen, Lelystad en Kampen. Het zit namelijk zo, dat ik ook in Dronten kon slapen, maar mijn lieve broer was dat weekend in Kampen. Dat zou mooi uitkomen.
Dus mijn beste collega heb ik een fijn weekend gewenst en ik reed Purmerend uit om in een prettig tempo door de polders naar de dijk te rijden. Met muziek (en later een podcast van de correspondent) op de koptelefoon, de bril op het hoofd en met heel veel plezier op weg. Onderweg pakte ik een paar geochaches mee. Omdat het kan en omdat ik mezelf het gevoel wilde geven dat haast geen optie is. Ergens bij voor Hoorn kwam mij een Quest tegemoet. Ik ken hem niet, maar in het Whatsapp groepje Liggers Noord-Holland kennen ze hem wel. Wie rekruteert hem voor een toertochtje met DWL?
Ook belde mijn broer voor een uitnodiging om te eten in Lelystad. Ik dacht nog “die durft” en ik kreeg later gelijk.
Geocache op een pier
De dijk naar Lelystad is geweldig. Lang, saai, recht en eindeloos. Ik vind dat heerlijk. En helaas maar 30 km lang. Ik was veel te vroeg in Lelystad voor mijn afspraak met mijn broer. Maar dit is Lelystad en ook nog Hiswa te water. Dus succes om een beetje behoorlijk bij de haven te komen en een plekje te vinden voor mens en fiets.
Toch uiteindelijk kwam mijn broer daar aan en pakte zijn racefiets uit de auto (tss, niet eens de heen weg gefietst…). En na een lekkere burger pakten we in en reden opvallend makkelijk Lelystad uit. Het hielp dat ik al een keer met DWL langs was geweest. Daarbij namen we een route langs het IJsselmeer. De wind stond precies goed om het verschil tussen een velomobiel en een racefiets te zien. Windkracht 4 bft schat ik vol op onze snufferd. Zuchtend en steunend reed mijn broer naast me. Voor de grap zette ik de ondersteuning uit en reed gemakkelijk bij hem weg. Mijn knieën (ook later meer) vonden die belasting geen goed idee. Echt jammer is dat. Die DF is zo efficiënt dat zelfs ik makkelijk boven de 30 rijd.
oneerlijk
Ook het rijden in het donker is met een velomobiel met 2! koplampen leuk om te doen. En maar goed ook. Het fietspad langs de dijk maakt een paar keer hele vreemde bochten, waar je vol in de ankers moet. Helemaal in het donker.
Maar veilig aangekomen in Kampen merkte ik dat nog even gezellig praten er niet meer in zat. Ik zocht de douche en het ter beschikking gestelde bed op en na wat onrustig gewoel en het bejaarden plasje toch in slaap gevallen.
De volgende dag had ik alweer de onrust in de benen. Het is namelijk gewoon heel leuk om je DF naar Peter te brengen. Mijn broer fietste gezellig mee. Onderweg naar Dronten en een mooie rechte weg mocht hij ook even DFen. Ik merkte dat ik met 28 km/h (windje mee) nauwelijks knieklachten heb op de racefiets. Dat is niet leuk. Koop je een achterlijk dure fiets om niet daar normaal in te kunnen fietsen.
Bij ICB dat probleem voorgelegd, maar niet echt een goed antwoord gekregen. Een velomobiel is mede efficiënt door het afzetten op de rug, dacht ik. Maar volgens Peter is een ontspannen bovenlijf zeer belangrijk. Laat je benen het werk doen, is zijn advies. Ik ga dat onderzoeken.
Terwijl mijn broer met iedereen een praatje hield, reed de vorige fiets van Gert met zijn nieuwe eigenaar richting Heerenveen. Ik heb de man verteld dat deze fiets echt altijd binnen heeft gestaan. Ik wenste hem veel plezier.
Mijn DF was op het matras gelegd en Peter heeft de ketting 10 cm langer gemaakt (bij aankoop had hij hem keurig op maat gemaakt, maar ik heb de motor erin geplaatst met een grote kettingblad, dus tja….). En ik heb de accu van de motor met klittenband vast gezet. Het idee is dat ik dan wel de slede kan gebruiken, maar ik ook eventueel een andere accu met zijn eigen slede snel kan wisselen. Ik dacht dezelfde slede gekocht te hebben op Ali, maar denken en werkelijkheid is niet altijd hetzelfde. Dit werkt ook, merk ik bij thuiskomst. Peter boort 2 gaatjes in de voetenbulten en doet wat tape op waar de verf er door mij keurig afgeschraapt is. Ik ben geen held met bultjes ontwijken. Peter heeft ook de wielen iets meer in het midden van de wielkast geplaatst. Daardoor kan er een iets dikkere band dan de Durano er op gezet worden. En dat bleek nodig. Bleek er toch iets van urgentie te zijn om naar Dronten te gaan. De rechter Durano had aan de binnenkant een scheurtje. Het hield nog bij 6 bar, maar het bolde al op. Door rijden is een soort Russische roulette en zelfs kneert Hans wisselt dan. Op advies van de omstanders (onder andere die lieve lange mijnheer met de rood-witte Tuna uit Leiden) een Conti Urban laten plaatsen.
Interessant feitje. Als er een DF wordt ingeleverd bij Intercitybike wordt deze op een aantal onderdelen vernieuwd naar de laatste versie. Zo heeft mijn oude DF nieuwe besturing en anker gekregen en is de stoelophanging aangepast. Samen met nog wat kleine dingetjes. Dus een oude DF die je tweedehands bij Intercitybike koopt is technisch als nieuw. Een stukje USP wat ze bij ICB nogal schouderophalend mededelen.
Hij rijdt nog een stukje met me mee.
Dan treuzel je nog wat en keuvel je nog wat, maar ik wilde eigenlijk gewoon weer op stap. Mijn broer rijdt nog een stukje mee, Dronten uit, maar slaat dan linksaf voor een rendez vous met zijn vriendin. Ik zoek de rechte Rietweg op en ga op weg. De wegen in de Flevopolder zijn ideaal voor velomobielen. Recht, snel en overzichtelijk. Helaas moet ik op het fietspad, dat bestaat uit delen met betonplaten en bij kruisingen uit de lucht vast sierlijke bochtjes, maar voor een velomobiel op snelheid irritante bochten.
De Rietweg!
Maar genieten is wat er over blijft. Af en toe de wens het helemaal zelf te doen, maar dat komt wel. Nu nog niet en leven met mijn beperkingen. In Almere-Haven een ijsje en weer verder over mooie wegen en Muiden waar half Nederland doorheen wil fietsen en autorijden.
De BH heet deze brug, maar daar wilde ik helemaal niet langs…
Dan komt voor mij het lastigste deel van de route. Amsterdam en Amsterdam-Noord. Op een geniale manier weet ik altijd net iets anders te rijden dan de vorige keer. En waarom heb ik de route van Gert of Fred niet in mijn Karoo gezet? Na 4, 5, 6? bruggen, ik raak de tel kwijt. Rijd ik uiteindelijk Noord in. Ik kom bij het winkelcentrum Boven ´t IJ (geen idee hoe) en sta op een Parkeerplaats. Blijkt er een auto van de gemeente Amsterdam het fietspad te blokkeren, waardoor ik er langs gereden ben. Iets verder wil mijn route dat ik naar links ga. Waar het fietspad is afgesloten. Een aardige mevrouw en haar zoontje zien me staan en steken over om mij te helpen. Ik sta vast heel hulpeloos naast mijn fiets op dat moment. Zij vindt dat ik gerust over de weg kan gaan langs het afgesloten fietspad. Het jongetje knikt naar mijn fiets en zegt: “Dat is toch ook bijna een auto?”
Dus ik rijd de weg op, maak vaart en zie de hobbel die ze maken om auto’s af te remmen over het hoofd. Mijn linker wiel knalt op de hobbel en maakt een onheilspellend harde klap. Maar ik kan blijkbaar doorrijden en doe dat ook. Nog wel een tijdje vloekend en tierend. Ik bedenk dat het ook komt omdat ik moe begin te worden. En het onoverzichtelijke Noord helpt daar aan mee.
De laatste kilometers maak ik in stilte. Ik heb de muziek uit gezet en rijd moe en steeds 
meer voldaan verder. Thuis gekomen voel ik mijn voorhoofd branden, zweet op mijn rug en trillende benen. Je het was genoeg zo. Ik ben eindelijk thuis van mijn werk.
