Waterlandse liggers doen een ronde Markermeer 25 mei 2024

De aankondiging voor de rit:

Zaterdag 25 mei, rijden we (zoals het er nu uitziet met 10 m/v) rond het Markermeer. We houden daarbij een koerssnelheid van 30 km/u aan en rijden tegen de klok in. De uiteindelijke verzamelplek voor vertrek is aan de voet van de Nesciobrug. We vertrekken daar om 10 uur. Ook na de Hollandse Brug voegen nog deelnemers in. Starten kan op verschillende plekken, in Zaandam, bij mij thuis voor Noord-Holland Noord en gewoon vanaf je eigen woning. We lunchen in Lelystad bij “De Rede van Bataviahaven”. Tijdens de terugrit is er koud drinken en “zoutaanvulling” bij Gert thuis voor wie dan nog niet afgeslagen is naar huis.
Ga je ook mee en heb je je nog niet aangemeld: schrijf je in op https://ligfiets.net/events/4605, zodat we weten op wie we wachten.

Let op: vooral op de dijk Lelystad-Enkhuizen kunnen er “wolken” mugjes voorkomen. Een windscherm en/of bedekking van je mond en neus kan daar helpen.

Kort verslagje

Veel te vroeg stond ik op zaterdagochtend op. Terwijl ik mezelf heel zielig vond, reed George al richting Purmerend. Ik keek op dat moment naar buiten en het goot van de lucht. Kap besloot ik. Nadat ik mijn honderd keer gecontroleerde spulletjes inpakte toch nog naar boven gelopen om wat extra wol aan te doen. Regen maakt koud immers.

Ik kwam er snel achter dat ik 2 inschattingsfouten had gemaakt. 1: Geen regen. Kap is niet nodig als bescherming. 2: Het is broeierig warm onder de kap, dus dat wol is overbodig.

Met Bert reed ik naar het verzamelpunt bij IJburg en daar heb ik me van al het wol ontdaan. Stuk beter. Al bleek ons DWL fietsshirt zelfs nog te dik. Had er ook mee te maken dat ik het blijkbaar leuk vind om zo min mogelijk van mijn motor gebruik te maken. Zweet was het gevolg op dit ongetrainde lijf. Wel heel leuk om zelf te fietsen.

Bijna compleet reden we richting Muiden. Op een paar schapen na die weigerden van het fietspad af te stappen. Ze keken ons met een kwaadaardig Amsterdams schoffie blik aan. Zelfs Fred wist niet wat hij daarmee moest. 😉

In Muiden voegde Johan zich bij ons. En al snel schoten we de brug naar de Flevopolder op. Een paar racefietsers op leeftijd krikten hun ego op, door ons op dat punt voorbij te rijden. De valsspelers.

Ergens in Almere is André ook aan ons peloton toegevoegd en ook Budi voegde zich bij ons. Compleet denderden wij de dijk op. Rechtoe, daar zijn wij goed in. Dus met een keurig tempo reed Gert voor ons uit. En het ging beduidend sneller dan vorig jaar. Achterin de groep merk je dat goed. Het rups effect zorgt dat het tempo varieerde tussen 28 en 35 km/u. Maar hé, we hebben lol, doen veel zelf en er rijden mensen rond die veel ouder zijn dan ik, dus wat zeur ik. Sterker ik zeur niet! Het is leuk, eindeloos lange fietspaden.

Ik probeer nog wat vogels te spotten langs de Oostvaardersplassen, maar afgezien van een hele groep Witte Reigers en wat Kwikstaartjes zie ik zo snel niets om over te schrijven of op te scheppen. Bij Lelystad verlaat Budi ons weer. De rest gaat lunchen. Dat doen we uitgebreid. Alle snelheidswinst wordt daar keurig teniet gedaan zoals dat hoort.

Tijdens de lunch wordt er gesproken over de snelheid. Gert is niet te houden, maar niet iedereen houdt daarvan, dus wordt er afgesproken dat ik met een snelheid van minimaal 30 km/u over de dijk ga. Degene die dat snel genoeg vindt, blijft lekker voor me rijden. Voor de anderen geldt dat de Dijk naar Enkhuizen als “Jonge honden” momentje gezien mag worden. 30 kilometer knallen.

Nou die 30 heb ik niet op mijn meter gezien. Ik en Gert reden grote stukken rond de 35 en de eerste voor ons reed steeds zo’n 2 of 300 meter voor ons. Interessant detail. Een zekere George wist grote delen met 50 te rijden. Een zekere Elly in een snoek reed grote stukken 40. Bij het verzamelpunt (op advies van Elly die daar altijd bij haar rondje Markermeer even stopt…) stonden de de Jonge honden netjes uit te stomen. Ze kwispelden nog net niet.

Maar we moesten verder. De dijk van Enkhuizen tot Hoorn is misschien wel het mooiste stuk. De natuurgebieden in de polder en de dijk met het hoge gras zijn heerlijk om door te fietsen. Helaas 2 lekke banden, een heel kleintje bij Johan en een gewone bij Mick. Dat koste wat tijd. Elly besloot het zekere voor het onzekere te nemen en reed alleen verder.

Die dijk is bedoeld voor dagjesmensen en natuurgenieters. Daar pasten we goed in. We werden vaak gefotografeerd en we werden vriendelijk toegelachen door mensen op de fiets en zelfs in de auto. Iedereen genoot van deze mooie dag. Op een randdebiel in een Mitsubishi Colt, die het niet kon verkroppen dat wij hem met 30 de weg versperden op een weg waar 40 eigenlijk al snel genoeg is. Maar hij wilde perse onze colonne voorbij. Die persoon ging zo ver dat hij blijkbaar zijn toeter vast plakte. Uiteindelijk kon hij er voorbij, maar ik had hem graag op zijn Youps even willen vertellen wat voor achterlijke narcistische droplul hij is om op een klein dijkje fietsers zo in gevaar te brengen en belachelijk lang te toeteren in een natuurgebied. Tenzij hij een noodgeval vervoert (wat hij niet doet, want je gaat daar niet rijden als je haast hebt), is het totaal ongepast en behoorlijk ongelikt om zo te rijden. Wedden dat ik een vliegtuigje kan vouwen van je plastic rijbewijs? Bejaarde imbeciel. Ahum, dat is er ook weer uit.

George verliet ons bij Hoorn, ik dacht dat Bert hem toen gevolgd is, om zelf naar huis te rijden.

Het zevental wat over was, heeft een flinke aanslag gedaan op vocht en zout bij Gert. Echt heel leuk hoe wij daar als sterren begroet werden door een grote groep keurig aangeklede toeschouwers.

Na dit laatste oponthoud hebben we Gert vaarwel gekust en reden Fred en ik naar Zaandam en Mick, Johan, André en Mark richting Amsterdam, Muiden en Almere om hun rondje af te maken.

Thuisgekomen blijkt er bij mij 170 km op de teller te staan. George schatte in dat hij ergens rondom de 220 km of zo zou gaan rijden.

Foto’s zijn gemaakt door Gert, George en Hans.