De vriendelijke Whiker. Hij gebruikt standaard het stormzeil, want anders gaat het te hard.
Toen ik Purmerend uitreed reed er iets verder voor mij iets laags. Ik dacht nog, die ligfietser heeft een grote vlag, maar de afstand was nog te groot. De persoon reed niet snel en ik had hem snel ingehaald. Verbaast zag ik dat het een Whike was. Die had ik nog niet eerder in het wild gezien. Een driewieler met een soort van surfzeil. Ik ging naast de man rijden en ik probeerde een praatje te maken. Hij stopte al snel langs de kant. Het bleek dat het moeilijk was voor hem om te praten. Ook vertelde hij iets over een slecht evenwichtsgevoel. Ik denk dat “iets” hem in zijn leven gegrepen heeft, waardoor zijn lijf niet helemaal meer doet wat je als gezond mens zou willen. Hij vertelt honderd uit over eerst zijn fiets en de fietsen die hij geprobeerd heeft. De Quest en de Orca stonden op dat lijstje, maar waren respectievelijk onhandig sturen of te duur naar zijn smaak.
De whike was een mooie oplossing voor hem. Hij wijst naar een bakje achterop. Daar zit nog een accu in, zegt hij. Ik zie nu dat er voor een dikke naaf in zit met draden naar een keurig zwarte doos tussen de achterwielen. “Zonder aandrijving kom ik nergens” zegt de man.
Hij heeft het zeil ook aangepast, zodat hij het niet hoeft vast te houden. Dan kan hij niet meer sturen. Coördinatie van de handen is daar niet goed genoeg voor. Hij is echt blij op zijn fiets en ondanks zijn moeilijke praten probeert hij uit alle macht duidelijk te maken hoe en wat. Hij vertelt dat hij soms 30 rijdt zonder trappen als de wind goed staat en ooit 40 heeft gehaald op een brede rechte weg. Maar over het algemeen vind hij sneller dan 30 niet prettig. “Ik word dan onzeker of ik hem op de weg kan houden.”
Hij fietst deze keer van Obdam naar Oostzaan en dan weer terug. Hij kent de weg en ik vermoed zo dat het niet de eerste keer is.
Ik begin het toch wat fris te krijgen en zeg hem gedag. Dan zegt hij: “bedankt voor het gesprek, leuk om anderen te spreken”. Het bedankje doet me meer dan ik op dat moment besef. Ik bedank hem ook en rijd weg. Ik rijd weliswaar sneller, maar bij een oversteek haalt hij me gewoon in. Ik maak nog snel een foto en rijd door.
Wat me vooral bij bleef waren 2 dingen. Het plezier van de man om mobiel te zijn in een tijd van zijn leven dat het lang niet meer vanzelfsprekend is. Hoe belangrijk het voor hem is om ergens heen te gaan. Maar ook dat de fiets er niet uit ziet als een “aangepaste” fiets. Het is gewoon een gave moderne hippe fiets met een twist. Heel anders dan die rechtop driewielers, waar ik altijd een beetje bang voor ben dat de mensen in een te snel genomen bocht er af vallen. De Whiker zal dat niet snel overkomen. Sterker hij zal niet herkend worden als mindervalide tot hij gaat praten of lopen. En dat gevoel moet heerlijk zijn.
Mooi verhaal!
groet, Richard
Dank
Dit zijn toch altijd weer fijne en mooie ontmoetingen. Dankjewel voor het delen.
Bij de ligfietsclub ‘MooiBennekom’ rijdt PeterK vaak mee en afgelopen jaar was hij ook op CV.
Zijn trike is ook ondersteund en hij kan daar, als hij dat wil, 30+ mee rijden. Zijn actieradius is ruim 100km.
Eigenlijk is bovenstaand verhaal ook van toepassing op Peter. Hij rijdt inderdaad niet op een ‘minder-validen-fiets’, maar met een hele snelle en spectaculaire Trike.
Bedankt.
Precies. minder validen hebben nog wel smaak.
Niet alleen een mooie ontmoeting, maar ook precies goed verwoord Hans.
Dit is nu wat ik nastreef de laatste jaren. Gewone dingen, die blijkbaar niet zo gewoon zijn voor iedereen. Kwaliteit momentjes die echt (wederzijds) geluk geven welke je mee kunt nemen in je graf, zoals ik dat uitdruk.
Van een vers gezet kopje koffie in de bush, tot hart tot hart contact.
Ik ken inmiddels vele mindervalide. Niet in het minst op een driewielige (lig)fiets. Die is daar immers uitstekend geschikt voor. Soms wordt ikzelf daar ook wel eens toegerekend. Waarom zou je anders vrijwillig met zo’n ding gezien willen worden? In de beleving van vele is een 3-wielige fiets voor volwassenen altijd gelieerd aan invaliditeit. Desnoods alleen geestelijk….;-)
In mijn rugzak van het leven zit 20 jaar werken bij Zon & Schild. Een psychiatrische inrichting. (ik had altijd vrij wandelen… :-p)
Mijn beste vrienden heb ik daar gevonden. Dat mag vreemd klinken op een plek waar in die tijd (70-80-er jaren) juist mensen werden weggestopt. Ver weg (in een bos) van de ‘normale’ maatschappij. Ik woonde er midden tussen zoals gebruikelijk in die tijd voor personeel.
Op dit niveau, of beter GEEN niveau, blijft alleen nog de kern van een mens over. De rest is weg of ze ontnomen. Het was voor mij toen heel makkelijk om juist van deze mensen te gaan houden. Er zat geen greintje ‘vuiligheid’ meer aan ze. Ze waren weliswaar geestelijk beschadigd maar puur in het Hart. Zonder omhaal of reserves.
Ik hou er rekening mee dat ik inmiddels ook aan het begin van het traject van ‘verval’ sta. Lichamelijk en geestelijk. Vele signalen wijzen in die richting. (nee ik ben niet zielig, dank)
Dus de velomobiel is voor mij ook een uitlaatklep en lichamelijk boost tegelijk. Hij is even onverbiddelijk streng als vergefelijk als mijn lichaam of geest het af en toe af laat weten. Hij helpt mij herinneren dat BEWEGEN MOET. Goed tegen lichamelijk verval en goed voor het geestelijk welzijn. Coach en beul tegelijk.
Gelukkig blijkt de driewieler ook te verbroederen. We bevinden ons op gelijk niveau. Nee, het maakt ons tot gelijken. Telkens weer merk ik dat bij zo’n ontmoeting als hierboven dat we hetzelfde voor ogen hebben en kunnen; bewegen, genieten, vol voelen.
Dat is het enige wat telt. In tegenstelling tot wat de men ons wil laten geloven, de rest is slechts bijzaak. Najagen van lucht.
Een kwestie van perceptie…dat kennelijk met de jaren moet komen voor we het willen aannemen.
Een ontmoeting als hierboven, met een man die in onze ogen ‘behinderd’ is, kan je doen realiseren dat ook ons leven eindig is en dat hij van het restje wat hij heeft, er meer uithaalt dan wij in ons hele leven er al tevergeefs trachten te doen….
Een blinde ziet soms meer dan wij ziende ooit toe in staat zijn. Juist omdat hij niet ziet.
Laat ons dat tot voorbeeld zijn, het vaker bewust zoeken en tot inkeer komen.
Wat ben je toch een mooie filosoof. Dank voor je reactie.
Daarom vind ik ‘nederig zijn’ ook zo’n mooi begrip.
Veel mensen willen alleen maar meer, sneller, verder, harder, enz.
Wij (ligfietsers) hebben daar ook nog weleens een handje van.
De doelen moeten steeds hoger gesteld worden en de eisen om die doelen te behalen worden steeds strenger.
Dit is zeker in het onderwijs de dagelijkse praktijk.
Deze regels worden echter opgesteld door mensen die nog les hebben gehad volgens de ‘oude doelen en eisen’.
Blijkbaar hebben ze toentertijd erg slecht onderwijs gehad.
Waarom moeten de doelen en de eisen anders verhoogd worden?
Tevreden vind ik ook een fijne. Niets hoeft perse. De whiker straalde dat uit.
Bedankt voor het delen van je ervaringen met de ‘whiker’ man. Genoeg stof tot nadenken, inclusief de reacties van andere collega’s op jouw verhaal..
Dank. Inderdaad. De verdieping wordt flink gepakt.
Ik herken veel (niet alles) van wat hiervoor is opgeschreven en heb eerder al ‘ns wat badinerend geschreven over de rommel waarmee gehandicapte fietsers worden afgescheept. Zelf voel ik mij niet gehandicapt, en ga zonder gemengde gevoelens op m’n Scorpion fs 26 pedelec zitten 🙂
Gisteren werd m’n tweede pedelec ligfiets thuis bezorgd vanuit Duitsland door de Toxy dealer Zweirad Butschko. Mooi fietsje…
Een pedelec ligfiets. Interesting.
Ik heb genoten van je verhaal maar ook van de reacties hier. Ergens voel ik wat die fiere whiker voelt. Nooit deed ik aan sport en fietsen was te belastend. Nu, 3 hartoperaties later met een nog degenererende ziekte bovenop fiets ik als een tiener. Zo zie ik er niet uit maar voel mij wel zo. Een jeugd zoals anderen kende ik niet met 4 aangeboren hartafwijkingen. Nu met mijn 50 jaar geniet ik van mijn nieuwe jeugd.
Bewegen is de boodschap om zolang mogelijk te genieten. Het ligfietsen op 3 wielen doe ik het liefst samen met mijn beperkte zoon, dan vormen onze 2 trikes een koppeltandem. Ook ik heb een motor, zonder kom ik maar 2 km ver. Ik heb niet enkel mijn beperkingen maar kreeg er een virus bij, het ligfietsvirus.
Ondertussen leerde ik tot over de landsgrenzen nieuwe vrienden kennen. Allen met een beperking maar allen even gebeten om te fietsen.
Laat ons hopen dat wij het nog lang mogen doen. Gelukkig leerde ik deze fietsen kennen voor ik de nieuwe ziekte kreeg, ik heb nu een stapje voor om er alles uit te halen wat maar mogelijk is.
Martin. Je commentaar is een pareltje. Geluk zit hem soms in dingen die je nooit dacht te kunnen doen. En bij fietsen kan een motor (en zeil) dan goed helpen.
Wat moeten jullie bekijks hebben met de koppeltandem.
Het is een prachtig verhaal en het doet me denken aan Paul Pritchard , die met een hemiparese na een bergbeklimingsongeval samen met een vriendin met artrose in trikes van Lhasa naar Kathmandu fietst. prachtig gefilmd: The Journey ( op Youtube)
Wat een prachtig verhaal, en prachtige reacties!
Ik kan me alleen maar aansluiten bij deze meningen: het doet deugd om mensen te zien zoals ze zijn, niet om wat ze kunnen/hebben…
Veel plezier met het nagenieten van deze ontmoeting!
De filosofie van deze man is precies de reden dat ik ben begonnen met ligfietsen: ik wilde bewegen en had een achteroverlig fiets nodig (anders kreeg ik last van rug en schouders). Met fiets is het lijf lang OK gebleven en de conditie is verbeterd. Het lijf is onlangs bijgesleuteld en doet het weer. Maar de fiets(en) wil ik niet meer kwijt. Ook omdat er kinderen roepen: vette fiets! coole fiets! naar mij als oud wijf als ik langsrij op de trike van zoon. Dat zou op een ebike niet lukken. 😀
(Dat een ligfiets me ook nog het voordeel geeft dat ik geen rokjes kan dragen, is natuurlijk een womanonly voordeel. Buiten schotland dan)
Rokjes….
Je verhaal belicht weer een andere kant. Door fietsen weer er bovenop komen en blijven doen wat je wilt doen. Heerlijk toch?
Pingback: Ervaring na 3 weken e#Q1 (kmstand: 151.285) | Quest nummer 1